Just a cup of coffee.

Jasper had zeker niet rustig thuis zitten wachten. Ondanks zijn angst om nog een keer de garage te sluiten, was hij toch weer aan het werk gegaan. Vegen motor olie zaten over zijn gezicht en zijn armen. Hij had zijn overal om zijn middel vast geknoopt en het zwarte shirt wat hij er onderaan had was helemaal vies geworden van de motor olie. Gelukkig maar dat je het niet zo goed kon zien op het zwart. Hij rolde zichzelf onder de auto vandaan en veegde het zweet van zijn voorhoofd af. Hij had nog een lange dag te gaan vandaag in de garage. Maar eerst wou hij even wat te eten halen. Hij ging recht op zitten en strekte zich uit. Hoorde zijn ruggengraat kraken en bewoog zijn nek totdat die net zo'n krakend geluid maakte. `Lekker liggen maffen Delta?` Lacht een van zijn collega's naar hem. Jasper stak vlug zijn middel vinger op naar de man en lachte even.
`Ik wou dat ik had geslapen.` Riep hij naar de man. Hij stond op van de grond en haalde de gereedschapsriem van zijn middel. Die legde hij op de op de werkbank en melden zich af bij de chef omdat hij pauze ging houden.

De zon was behoorlijk irritant in zijn gezicht, hij was natuurlijk gewend om in die donkere loods te werken. Hij had zijn piloten bril op zijn neus gezet, waardoor zijn zicht redelijk vrij gemaakt werd. Toch voelde hij zich nog niet prettig op straat. Jasper keek even om zich heen en uiteindelijk vond hij de boos doener. Een man met een knuppel aan de over kant van de straat. Jasper kende de knul, hij kende hem maar al te goed. Het was een van zijn beste vrienden geweest toen hij die nog had. De vrienden waarmee hij een fout was gegaan, waarvan de helft in de bak was geraakt en hij was veilig weg gekomen. Volgens Jasper was een van hun die wraak op hem had genomen en hem met benzine had overgoten. Zachtjes beet hij op zijn onderlip en probeerde zo normaal mogelijk over straat te lopen. Hoopte dat de knul hem met rust zou laten. Uiteindelijk dook hij een starbucks in en bestelde daar een koffie. Een lange tijd bleef het rustig. Geen knul met een honkbal knuppel. Hij keek weg van het raam toen hij hem voorbij zag lopen, maar dat had niet gewerkt. Matt, zo heette hij. Met de honkbal knuppel over zijn schouder gegooid kwam hij binnen. `Oi Jasper, hoe is het met jouw?` Een harde slag tegen zijn rug betekende dat hij beter zijn mond kon houden. Jasper knikte vriendelijk. Matt kwam naast hem zitten en bestelde nog iets. Ondertussen waren nog een paar mensen binnen komen lopen die een bestelling deden. Het gesprek dat Jasper had met Matt was heel erg oppervlakkig. Hij was bang dat hij iets verkeerds zou zeggen, wat dus ook gebeurde. `Wat zei je?` Vroeg Matt kwaad en hij begon met zijn honkbal knuppel te zwaaien. Jasper kon het nog maar net ontwijken, maar viel wel van zijn stoel. Hij was geen watje of zo en wilde ook niet in elkaar geslagen worden. Ondertussen was hij wel iets gewend geweest en had hij zichzelf ook vaak al beschermd van gekken. Jasper greep Matt bij zijn armen en probeerde de honkbal knuppel uit zijn handen te krijgen, maar in plaats daarvan kreeg hij een slag met de honkbal knuppel waardoor Jasper achteruit viel tegen een tafeltje aan waar een man aan zat. Natuurlijk zoals altijd deden ze net alsof ze niet zagen wat er gebeurde.
`Help dan verdomme.` Snauwde Jasper een beetje kwaad tegen de man, die er niet uit zag als een spierloos persoon.

Zodra er iets tegen mijn tafel aanbotst kom ik uit de trance waar ik in zat, zonder het überhaupt door te hebben, ik denk dat het de koffie is die mij een rustig gevoel geeft. Maar dat is nu weg dankzij de knuppel man en de jongen die nu naast mijn tafeltje op de grond ligt, ik kijk hem even aan en hoor hem zeggen dat ik moet helpen. Ik adem even diep in en uit en kijk naar de man met de knuppel die er nog altijd dreigend mee rondzwaait. Ik rol met mijn ogen maar word opgeschrokken door een harde knal, voor een kort moment vraag ik me af of ik dood ben, of de jongen op de grond iets heeft gedaan, of de man met de knuppel zojuist de jongen met een harde knal vermoord heeft... er schiet van alles door mijn gedachten, maar niet wat er nu echt gebeurde. Ik keek de jongen aan die zojuist met een pistool een gat in het dak geschoten heeft, dit wordt me allemaal te veel, nu bemoeid hij zich er ook al mee. Het eerste wat ik geleerd heb in deze nieuwe wereld is dat je altijd buiten elk conflict moet blijven, maar nu word ik er gewoon ingesleurd.
Gefrustreerd kijk ik van de jongen met de knuppel naar de jongen met het geweer en open dan mijn mond; “Allemachtig, kan een jongen dan niet meer rustig van zijn koffie genieten zonder dat er een stelletje vreemden beginnen te vechten en deze tent vernielen?” Ik voel de woede al een beetje opborrelen en probeer het in te houden, zelfs wat ik zeg probeer ik nog te filteren. “Waarom moet er toch altijd gevochten worden in deze God verlaten stad,” woedend sta ik op en geef de man met de knuppel een goede vuist in zijn gezicht en rijk mijn hand uit naar de jongen die op de grond ligt, “waarom vechten jullie überhaupt?” Met een vragende blik kijk ik hem aan en krab even aan de achterkant van mijn hoofd. “En waarom, schiet je een kogel door het dak?” Val ik dan uit naar de gast die zijn pistool getrokken heeft, “Dat is een verspilde kogel die het dak vernield heeft in plaats van de man die dit allemaal begon,” ik kan zo slecht tegen dit soort situaties. Als ik hoor dat de man achter me opstaat draai ik me om en grijp hem bij zijn schouders om hem op mijn tafel te duwen; “Als jij nog een keer met die honkbalknuppel van je slaat, stomp ik al je tanden uit je muil!” Gelukkig heb ik wel leren opkomen voor mezelf, ik was vroeger nooit een grote, stoere jongen en werd daarom altijd uitgekozen om in elkaar te slaan. Nu kan ik bijna elke man aan, als ik maar heel boos ben, dan voel ik de adrenaline al door mijn aderen pompen. Ik laat de man los en pak mijn koffie en mijn tas met boodschappen, “Deze wereld is zo verpest...” zucht ik dan uit en neem een slok van mijn koffie. Ik heb niet echt een plek waar ik heen moet, ik moet vanavond pas werken, dus blijf ik maar gewoon staan.

Jasper kwam met een harde klap tegen de tafel aan en probeerde hulp te vragen bij de man die daar aan tafel zat. Maar jammer genoeg, kreeg hij geen reactie van die man. Nog niet voordat er een harde klap te horen was. Jasper kende het maar al te goed. Het geluid schoot door zijn hoofd en herinneringen die hij ver weg had gestopt kwamen weer naar voren. Beelden die hij niet wilde zien, zag hij weer helder voor zich. Hij verwachtte dat de man met de honkbal knuppel neer zou vallen met sporen bloed over de grond. Maar dat gebeurde niet. Was hij het zelf die neer geschoten was? Hij voelde geen pijn, geen warmte. Hij voelde helemaal niets. Hij had zijn ogen nog gericht op de man met knuppel, maar verwijderde zijn blik van hem. Hij keek omhoog waar hij een gat in het dak zag. Zijn ogen volgde omlaag en daar onder stond een man. Een man met een pistool op hen gericht. Alsof zij de personen waren die alles waren begonnen. En dat terwijl Jasper alleen maar vroeg hoe het ging. Een vraag die je iedereen kon stellen, maar nooit zeker wist wat voor een antwoord je kon krijgen. Dit antwoord had hij niet verwacht. ‘Heb ik jullie aandacht nu? Of gaan jullie als kleuters verder spelen?’ Jasper keek even achter om naar de andere man. Die zat nog steeds aan zijn tafel. Vlug krabbelde hij overeind. Hij zag de kans en nam die. Maar rennen deed hij niet. Daar had hij geen kans voor. Nu pas begon ook de man achter hem kwaad te worden. Hij wilde gewoon een kop koffie drinken, maar wij moesten zo nodig alles slopen en vechten. Jasper had niets gesloopt, hij had niet geschoten. Hij werd alleen maar aangevallen en probeerde het te stoppen. Zelfs de man met de knuppel bleek nog al verbijsterd te zijn, de man op tafel kreeg ook een veeg uit te pan en zelfs Jasper kreeg er een. Alsof hij er iets aan kon doen dat deze wereld verpest was. Alsof het zijn fout was dat iedereen met elkaar aan het vechten was. Hij trok zijn shirt recht en probeerde recht te staan, zonder te laten zien dat hij zenuwachtig was. Het hield niet op, eerst het grapje van zijn vrienden, de wraak actie en nu dit. Hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen, begreep wel dat dit werd gezien als zijn fout. Als hij was doorgelopen hadden deze mensen geen aanvaring gehad met hem en de man met de knuppel.
"Ik ben niet degene met een pistool op zak!" Was zijn tegen argument tegen de man die vond dat de wereld verpest was.
"Ik was ook niet de persoon met een knuppel. Ik probeerde gewoon een gesprek aan te gaan, maar overduidelijk heeft niemand hier het fatsoen om te zeggen dat ze daar niet over wilde praten." Jasper wist dat het fout zou gaan als hij nu door zou gaan. Maar ergens werd hij hier kwaad om. Waarom werd hij op zijn vingers getikt terwijl hij niets gedaan had.

Het pistool dat ondertussen op mijn hoofd werd gericht kon me geen mallemoer schelen, schiet me maar neer, ik heb toch maar een simpel leven. Blijkbaar werden mijn goede bedoelingen niet zo goed opgevangen door de 2 andere mannen in mijn bijzijn, ik had het ook wel anders kunnen formuleren, maar dat bedenk ik natuurlijk pas nu ik weer wat afgekoeld ben.
Rustig neem ik een slok van mijn koffie en kijk naar de jongen die in eerste instantie aangevallen werd; “Kijk, ik heb ook geen wapens,” zeg ik terwijl ik mijn jas verder open zodat hij dat kan zien, “en ik was ook niet van plan om in iets als dit terecht te komen...” vervolg ik dan terwijl ik de jongen aankijk die zijn pistool nog altijd op mijn hoofd gericht houdt, “En ik was niet boos op jou, ik was boos op die ‘vriend’ van je,” ik wend me weer tot de andere jongen en maak met mijn vinger de handbeweging die tegenwoordig aanhalingstekens verbeeldt, “Ik bedoelde niet dat je moest schieten, dat was niet eens in me opgekomen, maar als je dan toch schiet, schiet dan degene neer die alles begon.” Simpel haal ik mijn schouders op en kijk naar de man die nog altijd op de tafel ligt en het hele gesprek aanschouwt, ik neem weer een slok van mijn koffie en kom tot de conclusie dat die leeg is, dus zet ik hem naast de man op mijn tafeltje. “Hij deugt duidelijk van geen kant als die andere jongeman alleen maar wilde praten, ik ben niet iemand die meedoet aan al deze nonsens die zich tegenwoordig afspeelt, maar ik bedoel, als je dan toch zo nodig een wapen moet trekken... gebruik hem dan nuttig.” Weer haal ik mijn schouders op en kijk even in mijn boodschappen tas of er niks kapot is, de whisky is gelukkig nog in tact.
De tijden dat alles nog relatief rustig was kan ik me nog goed herinneren; mensen negeerde elkaar netjes en hielden zich verder goed aan de regels, op de nodige misdadigers na dan, maar nu bijna alles toegestaan is slaat iedereen volledig door. Ik kan daar zo gefrustreerd over blijven, maar het is ook treurig op een bepaalde manier, als je die vriendelijke buurman van vroeger ineens harteloos iemand ziet neerschieten ‘omdat het kan’. Dat is een van de redenen waarom ik rustig probeer te blijven en altijd vriendelijk probeer te zijn, dus dat zal ik dan ook deze keer doen om alles op een goede noot te eindigen. “Als jullie gewoon koffie wilden, dan trakteer ik wel, ik heb toch iets te vieren.” Met een glimlach die mijn witte tanden laat zien kijk ik beide jongemannen aan, de man met de knuppel mag opdonderen als je het mij vraagt.

Jasper fronste bedenkelijk zijn wenkbrauwen toen de man onder schot gehouden werd. Tot nu toe had de man een grote mond gehad over alles, maar was dit niet een klein beetje overdreven? Natuurlijk begreep Jasper heel goed dat je moest uit kijken met wat je zei en wat je niet zei. Maar dit ging zelfs Jasper te ver. Des ondanks had hij geen zin om een kogel door zijn kop te krijgen en zag hij zich zelf ook nog niet hemelen. En ondanks dat et niet eerlijk was wat er gebeurde omdat de man die onder schot gehouden werd geen pistool had, kon het Jasper vrij weinig schelen wat de mannen onder elkaar zouden gaan doen. Zo lang hij er maar buiten bleef. Hij wist ook wel dat hij aandacht zou schepen als hij nu probeerde weg te komen door weg te sluipen langs de tafels heen. Dus alles wat Jasper deed was rustig blijven staan en wachtern op wat er ging gebeuren tussen hun. Tot nu toe had Jasper zich ook niet echt met het gesprek vermengd, maar hij werd er wel bij betrokken toen hij een "vriend" van de gast met het pistool werd genoemd. Hij keek de andere man wat verbaasd aan. Zagen ze er uit als vrienden? Als dat zo was zou hij hem wel geholpen hebben en niet dit gedaan hebben. Trouwens waarom liep die gast rond met een pistool te zwaaien alsof het niets is. De criminaliteit was gestegen in hoge maten, maar dat gaf je nog niet echt recht om dood leuk rond te zwaaien met een pistool. Maar ook over die gedachten hield Jasper zich op de achtergrond. Hij kon beter niets zeggen dan dat hij iets te veel zei. “Als jullie gewoon koffie wilden, dan trakteer ik wel, ik heb toch iets te vieren.” Wat? Jasper begreep de wending van het gesprek niet. De man werd net betrokken bij een gevecht, onder schot gehouden en als nog wilde hij een gezellig koffie rondje met hun doen? Jasper keek even naar de andere man en toen weer naar de man die de koffie aan bood. Hij ging wat nonchalant op zijn benen staan en haalde zijn schouders wat op.
"Ligt eraan wat er te vieren valt." Zei Jasper. Hij was niet echt een feestganger, maar gratis koffie sloeg hij niet af. Zonder om te kijken naar anderen trok hij een stoel bij een tafel vandaan en schoof die naar de tafel toe waar de man net had gezeten. Hij keek even achter zich naar de bar waar de vrouw eerder had gestaan. Maar ze was nu spoorloos verdwenen. Iets wat wel logisch was aan deze hele ontmoeting. Waarschijnlijk was ze de politie aan het bellen of schuilde ze achter voor de vuur schoten. Hij hoopte vooral op het laatste want een nieuw bezoekje aan het politie bureau zou zijn cv niet veel goeds doen.